10. Balaca olanda elə bilirdim ki, valideyn-övlad münasibəti şərtsiz bir şeydir, sadəcə var olmalıdır deyə mövcuddur. Amma yaş aldıqca başa düşdüm ki, əsl bağ yalnız məcburiyyətdən qurulmur—o da hər bir münasibət kimi formalaşır: qarşılıqlı hörmət, dəstək və emosional bağ əsasında. Əgər bu faktorlar yoxdursa, bəlkə də uzaq durmaq elə ən yaxşısıdır.

insanlar elə də həvəsli “axı onlar valideynlərindir” deyirlər, elə bil bu, hər şeyi üstələməlidir. Elə bil təkcə qan bağı laqeydliyi, biganəliyi silib apara bilər. Bəs valideyn öz övladına bir fərd kimi yanaşmırsa? Hörmət eləmirsə? Onu anlamağa çalışacağı bir insan kimi yox, idarə edəcəyi bir şey kimi görürsə? Necə olur ki, başqa bir münasibətdə tərəflərin bir-birinə hörmət göstərməli olmasından danışırıq, amma mövzu valideynlə uşaq olanda yox?

Artıq valideynləri ilahiləşdirməkdən əl çəkin. Hər şeyin səbəbi budur. Bir zamanlar müqəddəsləşdirilən şeyin nəticəsi həmişə axırda məhv olur.

Nəhayət anlayın ki, valideyn də insandır—və hər bir insan kimi, o da səhvlərlə doludur. Cəmiyyət onları əlçatmaz, qüsursuz bir mövqeyə qoyduqca, onlar da özlərini bu şəkildə görməyə başlayırlar. Bu da təkəbbürü artırır, onlara səhvlərinin məsuliyyətini hiss etmədən hərəkət etməyə sövq edir. Normal insan bunları fikirləşdikcə belə nə qədər təhlükəli olduğunu anlayır.

Nə vaxt ki, insan oğlunun tarazlığı qoruma bacarığı və ekstremizmin (baxma: https://soz6.com/nedir/43395/ekstremizm) nə olduğunu, onun gətirdiyi nəticələri dərindən anlama qabiliyyəti inkişaf edərsə, bəlkə o zaman ilahiləşdirmək olar. Lakin biz hələ o qədər inkişaf etməmişik. Hələ ki səhvlərlə dolu, eqoist və məhdud anlayışla idarə olunan varlıqlarıq. isa Məsih deyilik biz, ay millət.

Demirəm, hörmət etməməlisiniz, amma bu, valideynlərin hərəkətlərinin sorğulanmaz, tənqidə qapalı olması demək deyil. Okey, razıyam, bağları qoparmaq asan deyil (o həddə çatıbsa). Amma sağlam bir təməl olmadan münasibətləri zorla davam etdirmək də ən azı eyni dərəcədə zərərli ola bilər. Məsafə, özünü qorumağın yeganə yoludur.